"Είμαι μία κοπέλλα 30 χρονών, χαμηλού ύψους, υπέρβαρη! Δεν έχω δουλειά, δεν έχω εισοδήματα, δεν έχω αποταμιεύσεις, ζω με τους γονείς μου, δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω φίλες! Είμαι 160 κιλά! Δεν είμαι άσχημη! Δεν έχω αυτοπεποίθηση! Ντρέπομαι για τον εαυτό μου! Προηγουμένως δεν ένοιωθα έτσι! Τώρα με έχει κάνει η κοινωνία και το κράτος της Κύπρου να νοιώθω έτσι! Θέλω να φύγω μακριά, σε άλλη χώρα, κάπου που ο κόσμος να μην τον νοιάζει πως είναι εξωτερικά ο άλλος!
Οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου πάνε για καφέ και δεν με καλούν πλέον! Έμαθα πως δεν νοιώθουν καλα να κυκλοφορούν με την πασιά! Θέλω να πάω σε club να περάσω κι εγώ λίγο καλά αλλά δεν μπορώ. Μόνη μου θα πάω; Άσε που θα με βλέπουν όλοι και θα πνιγώ κι απ'τα τσιγάρα.
Δεν πάω πια σε κομμώτρια! Την τελευταία φορά της έσπασα την καρέκλα και δεν με χορούσε! Δεν πάω για ψώνια: βλέπω στα μάτια όλων τι σκέφτονται! Δεν μπορώ να περπατώ: μόλις σηκωστώ αρχίζει η ταχυκαρδία και η δυσπνοια! Δεν κοιμάμαι τα βράδια: έχω υπνική άπνοια και μόλις με πάρει ο ύπνος ξυπνώ διότι νομίζω ότι πνίγομαι! Το ψυχολογικό μού έχει γυρίσει σε σωματικό: όταν έρχεται η ώρα του φαγητού, με πιάνει το άγχος και δεν μπορώ να καταπιώ! Έχω πολλά προβλήματα υγείας αλλά κανείς νοιάζεται γιαυτό! Όλοι νομίζουν πως είμαι χοντρή επειδή τρώω πολλά! Μόνο εγώ ξέρω τι περνώ.
Πρόσφατα έσπασα το χέρι μου: δεν μπορούν να με χειρουργήσουν οι γιατροί. Πρέπει να φτιάξει μόνο του είπαν! Κι άλλο απομόνωση! Έτσι κι αλλιώς δεν έχω κάπου να πάω! Τώρα με φροντίζει η μητέρα μου και δυστυχώς ο πόνος της ψυχής έχει μετατραπεί σε θυμό και ξεσπώ επάνω της! Συγγνώμη μαμμά! Δε μπορώ να το ελέγξω! Νοιώθω παλαβή κι ανίκανη!
Το χειρότερο απ'όλα είναι η αδυναμία εύρεσης δουλειάς! Δε μπόρεσα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, λόγω οικονομικών στενοτήτων, τα παράτησα και στην ουσία είμαι χωρίς πτυχίο! Αυτό σημαίνει πως περιορίζεται ακόμη περισσότερο το που μπορώ να απευθυνθώ για δουλειά, κι εκεί που απευθυνομαι δεν με προτιμούν! Προτιμουν ψηλές, λεπτές, όμορφες και γενικά νοιώθουν μιαν απέχθεια προς τις παχουλές λες και είμαι κινητή αηδεία! Αν είχα μια δουλειά, θα ένοιωθα χρήσιμη και δε θα ήμουν επιβάρυνση για την οικογένειά μου! Απευθύνθηκα στις κρατικές υπηρεσίες για να λαμβάνω το ΕΕΕ (Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα) και αυτοί με παρέπεμψαν να κάνω μαθήματα και πρακτική για τραπεζοκόμος ή καμαριέρα! Τους εξήγησα την κατάστασή μου και τα νέα δεδομένα και ζήτησα να συμμετάσχω σε μια θέση με λιγότερη κίνηση κι ορθοστασία κι αυτοί με απέρριψαν ως εκούσια άνεργη! Αυτό είναι το κράτος μας! Τη στιγμή που άλλοι - αλλοδαποι και μη - ξεγελούν τις κρατικές υπηρεσίες για να πέρνουν επιδόματα, εγώ ήμουν ειλικρινής και το πληρώνω με αδιαφορία! Ούτε μπήκαν στον κόπο να στείλουν έναν λειτουργό να δει την κατάστασή μας ή έστω έναν γιατρό να ελέγξει αν ζω ή αν πέθανα! Δεν τους νοιάζει! Δεν νοιάζει κανέναν! Οι γονείς μου είναι χαμηλοσυνταξιούχοι και το ψυγείο μας είναι άδειο μόλις τελειώσει η 1η βδομάδα κάθε μήνα! Το σπίτι μας είναι σε άσχημη κατάσταση, παλιό, αλλά ένας Θεός ξέρει γιατί δεν έχει ακόμη πέσει να μας πλακώσει!
Όλοι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους φυσιολογικούς, θα ήθελα να τους ερωτήσω πού είναι η ανθρωπιά τους; Πού είναι η αλλυλεγγύη; Πότε θα αλλάξει αυτή η νοοτροπία; Χοντροί, κοντοί, άσχημοι, φτωχοί, αλλοδαποί, μαύροι, gay, ΑμΕΑ, κ.ά. είμαστε κι εμείς άνθρωποι! Δικαιούμαστε κι εμείς να ζήσουμε! Αφήστε μας! Βοηθήστε μας!". 06/10/2018, Λεμεσός, Κύπρος.
Το πιο πάνω μέρος αποτελεί κομμάτι συζήτησης μεταξύ δύο ανθρώπων που αλληλοκατανοούνται. Είναι πραγματικο κι αποτελεί ένδειξη σε τι κοινωνία ζούμε. Κάποιοι μας έβαλαν εγωιστικά την ταμπέλα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά η αλήθεια είναι ότι απέχουμε πολύ από το να αγγίξουμε την έννοια! Αν το ίδιο το κράτος δεν βοηθά τα παιδιά του, αν η ίδια η κοινωνία δεν τα αποδέχεται και τα κατακρίνει, δεν έχουν από τον ήλιο μοίρα! Βοηθήστε όλοι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι! Ας μη δίνουμε δικαιώματα σε τρίτους να μας υποβαθμίζουν! Ας βγάλουμε την Κύπρο ασπροπρόσωπη κι ας μην ζηλεύουμε τις άλλες χώρες! Μάχεται η κυβέρνηση να φτάσει τα δεδομένα άλλων κρατών - μελών κι έχει ξεχάσει ότι κάθε κράτος μέλος πρέπει να διατηρεί την ταυτότητά του! Ας είμαστε καλοί άνθρωποι κι ας μην είμαστε πρώτοι!
Οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου πάνε για καφέ και δεν με καλούν πλέον! Έμαθα πως δεν νοιώθουν καλα να κυκλοφορούν με την πασιά! Θέλω να πάω σε club να περάσω κι εγώ λίγο καλά αλλά δεν μπορώ. Μόνη μου θα πάω; Άσε που θα με βλέπουν όλοι και θα πνιγώ κι απ'τα τσιγάρα.
Δεν πάω πια σε κομμώτρια! Την τελευταία φορά της έσπασα την καρέκλα και δεν με χορούσε! Δεν πάω για ψώνια: βλέπω στα μάτια όλων τι σκέφτονται! Δεν μπορώ να περπατώ: μόλις σηκωστώ αρχίζει η ταχυκαρδία και η δυσπνοια! Δεν κοιμάμαι τα βράδια: έχω υπνική άπνοια και μόλις με πάρει ο ύπνος ξυπνώ διότι νομίζω ότι πνίγομαι! Το ψυχολογικό μού έχει γυρίσει σε σωματικό: όταν έρχεται η ώρα του φαγητού, με πιάνει το άγχος και δεν μπορώ να καταπιώ! Έχω πολλά προβλήματα υγείας αλλά κανείς νοιάζεται γιαυτό! Όλοι νομίζουν πως είμαι χοντρή επειδή τρώω πολλά! Μόνο εγώ ξέρω τι περνώ.
Πρόσφατα έσπασα το χέρι μου: δεν μπορούν να με χειρουργήσουν οι γιατροί. Πρέπει να φτιάξει μόνο του είπαν! Κι άλλο απομόνωση! Έτσι κι αλλιώς δεν έχω κάπου να πάω! Τώρα με φροντίζει η μητέρα μου και δυστυχώς ο πόνος της ψυχής έχει μετατραπεί σε θυμό και ξεσπώ επάνω της! Συγγνώμη μαμμά! Δε μπορώ να το ελέγξω! Νοιώθω παλαβή κι ανίκανη!
Το χειρότερο απ'όλα είναι η αδυναμία εύρεσης δουλειάς! Δε μπόρεσα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, λόγω οικονομικών στενοτήτων, τα παράτησα και στην ουσία είμαι χωρίς πτυχίο! Αυτό σημαίνει πως περιορίζεται ακόμη περισσότερο το που μπορώ να απευθυνθώ για δουλειά, κι εκεί που απευθυνομαι δεν με προτιμούν! Προτιμουν ψηλές, λεπτές, όμορφες και γενικά νοιώθουν μιαν απέχθεια προς τις παχουλές λες και είμαι κινητή αηδεία! Αν είχα μια δουλειά, θα ένοιωθα χρήσιμη και δε θα ήμουν επιβάρυνση για την οικογένειά μου! Απευθύνθηκα στις κρατικές υπηρεσίες για να λαμβάνω το ΕΕΕ (Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα) και αυτοί με παρέπεμψαν να κάνω μαθήματα και πρακτική για τραπεζοκόμος ή καμαριέρα! Τους εξήγησα την κατάστασή μου και τα νέα δεδομένα και ζήτησα να συμμετάσχω σε μια θέση με λιγότερη κίνηση κι ορθοστασία κι αυτοί με απέρριψαν ως εκούσια άνεργη! Αυτό είναι το κράτος μας! Τη στιγμή που άλλοι - αλλοδαποι και μη - ξεγελούν τις κρατικές υπηρεσίες για να πέρνουν επιδόματα, εγώ ήμουν ειλικρινής και το πληρώνω με αδιαφορία! Ούτε μπήκαν στον κόπο να στείλουν έναν λειτουργό να δει την κατάστασή μας ή έστω έναν γιατρό να ελέγξει αν ζω ή αν πέθανα! Δεν τους νοιάζει! Δεν νοιάζει κανέναν! Οι γονείς μου είναι χαμηλοσυνταξιούχοι και το ψυγείο μας είναι άδειο μόλις τελειώσει η 1η βδομάδα κάθε μήνα! Το σπίτι μας είναι σε άσχημη κατάσταση, παλιό, αλλά ένας Θεός ξέρει γιατί δεν έχει ακόμη πέσει να μας πλακώσει!
Όλοι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους φυσιολογικούς, θα ήθελα να τους ερωτήσω πού είναι η ανθρωπιά τους; Πού είναι η αλλυλεγγύη; Πότε θα αλλάξει αυτή η νοοτροπία; Χοντροί, κοντοί, άσχημοι, φτωχοί, αλλοδαποί, μαύροι, gay, ΑμΕΑ, κ.ά. είμαστε κι εμείς άνθρωποι! Δικαιούμαστε κι εμείς να ζήσουμε! Αφήστε μας! Βοηθήστε μας!". 06/10/2018, Λεμεσός, Κύπρος.
Το πιο πάνω μέρος αποτελεί κομμάτι συζήτησης μεταξύ δύο ανθρώπων που αλληλοκατανοούνται. Είναι πραγματικο κι αποτελεί ένδειξη σε τι κοινωνία ζούμε. Κάποιοι μας έβαλαν εγωιστικά την ταμπέλα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά η αλήθεια είναι ότι απέχουμε πολύ από το να αγγίξουμε την έννοια! Αν το ίδιο το κράτος δεν βοηθά τα παιδιά του, αν η ίδια η κοινωνία δεν τα αποδέχεται και τα κατακρίνει, δεν έχουν από τον ήλιο μοίρα! Βοηθήστε όλοι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι! Ας μη δίνουμε δικαιώματα σε τρίτους να μας υποβαθμίζουν! Ας βγάλουμε την Κύπρο ασπροπρόσωπη κι ας μην ζηλεύουμε τις άλλες χώρες! Μάχεται η κυβέρνηση να φτάσει τα δεδομένα άλλων κρατών - μελών κι έχει ξεχάσει ότι κάθε κράτος μέλος πρέπει να διατηρεί την ταυτότητά του! Ας είμαστε καλοί άνθρωποι κι ας μην είμαστε πρώτοι!
